معنای لغوی قرآن

ریشه لغت قرآن از "ق- ر- ا" است واین ریشه لغت دلالت بر معانی زیر دارد:
با هم سنجیدن
با هم جمع یا شامل کردن
حفظ اسپرم یک مرد در رحم یک زن
خواندن, از بر خواندن , تکرار وتمرین کردن
اعلام و ابلاغ کردن
لغت القران دارای معانی زیر است:
"جمع آوری یا گردآوری" چون شامل آیات ,سوره ها یا دستورات ها, اوامر و راهنمایی ها, بشارت, اخطارها ,حقایق وسایر موارد مشابه است.
"پندآموز" چون فشرده مختصراست اما پر از مفاهیم و پند است.
"اصلی" است نه بدل, چون ساختار آن پایه ای برای تکامل بیشتر "خود" یا "شخصیت" انسان است.
تکرار مداوم و فراوان خواندن ,حفظ کردن, تکرار و تمرین کردن است
"اعلامیه یا بیانیه" است.

بنا بر این القران عبارت است از:
ابلاغیه یا اعلامیه ی پندآموز واصلی, که شامل دستورات تکرارشونده , نبایدها, راهنمایی های بشارت دهنده و اخطاردهنده, حقایق وسایر موارد مشابه است.